1 Φεβρουαρίου 2007

η αλήθεια μου...


όσον αφορά την αλήθεια...

απεχθάνομαι την ιδέα
του εικονικής πραγματικότητας
της "second life"

είναι ανούσιο...
να ασχολείσαι...

ο "παίχτης" δεν αισθάνεται
τίποτα

όχι συναίσθημα
όχι αίσθημα
όχι πόνος
όχι θλίψη
όχι χαρά

τίποτα

όμως εγώ θέλω να ζω
στο υπαρκτό...
το πραγματικό...

βράδυ στην παραλία με φωτιά...
υπαρκτό...
τους ήχους της θάλασσας...
υπάρχουν...
η παρέα τραγουδάει
υπάρχει...

οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι
όμως...
"νεκροί"
δεν νιώθουν...
δεν υπάρχουν...

το ζητούμενο είναι
όχι στο "κενό"
που βρίσκονται οι"παίκτες"

που δεν αντικαθιστά τη ζωή μου...
την ύπαρξη μου...
το εγώ μου.


4 σχόλια:

kyriayf είπε...

μαζί μου... μόνο second life θα ζήσεις... χι!χι! αλλά με αίσθημα... και φιλάκια... βγήκε το φεγγάρι, θα με πας παραλία;

Stavros Katsaris είπε...

Εγώ πάλι λατρεύω τη ζωη που δεν έζησα, τη ζωή που φαντάζομαι.
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί αδυνατώ να σταθεροποιηθώ κάπου σήμερα κάνω αυτό που θέλω και φαντάζομαι αυτό που χτες δεν ήθελα να ξέρω.
Στην αρχή προσπάθησα να το σταματήσω, να το ελέγχω.
Τελικά κατάλαβα πως είναι μάταιος κόπος.
Ζω τον δικό μου ορθολογιστικό σουρεαλισμό!
Καλημέρα!

μυρμηγκακι είπε...

kyriayf!
στην κουζίνα σου γρήγορα!!!

stavro!
καλώς ήλθες...
οι προσωπικές εμπειρίες μας είναι που καθορίζουν τη στάση μας.
καλημέρα!

Alkyoni είπε...

καλημέρα....
μεγάλο το "κενό"